Vanmorgen heel vroeg wandelde ik langs het bos met mijn hond. De ochtend was fris en aangenaam en ik kwam niemand tegen. Vogels kon je horen en een beetje regen en de grijze grijns van het weer dat je waarschuwt dat de zomer stilaan voorbij is. Dit doe ik graag. De meeste ideeën krijg je tijdens het wandelen. Maar heel vaak als ik naar het bos trek, klopt mijn hart iets sneller en voel ik me onzeker. Ik kijk te vaak over mijn schouder, ook als ik niets hoor. Gewoon om zeker te zijn, omdat ik alleen ben in het bos, mezelf fysiek niet goed kan verdedigen en mijn hond te klein is om me te beschermen. Wat ik voel is angst.
www.telegraaf.nl